blinkiebil
Poezensong
Theatraal schuift ze door het tuindecor. Even versteent ze in een pantomimepose,
Dan toetsen haar tenen met zachte aanslag
het tuinpad vol rozen.
Parmantig loopt ze voor mijn voeten.
Haar staart tekent in de lucht een lange krul,
die verstijft tot een slap vraagteken
boven een dubbele nul.
Ze klauwt met speelse halen naar mijn broek
en wrijft haar natte snuit.
Flikflooien wil ze. En stoeien!
Daarom ‘kopt’ ze tegen mijn kuit.
Als mijn vingers door haar zijden haren glijden,
rolt ze spinnend op haar rug en wiebelt.
Ze snort een poezensong
Tot het in mijn vingertoppen kriebelt.
De bundeltuin
zwoel vlinderden kleuren warmvan bloem naar schouders tot blad
als paartjes wentelend of alleen
over de kolibrie werd gesproken
genesteld binnen een ruimte apart
genoten van een droogje en het nat
vlinderde poëzie voor even in tropen
voort uit een boek over dierenleven
van menig dichter gastvrij onthaald Druilerig starenVlagen van bevroren
Druppels vallen neder
Op zijn uitgestoken neus
En doen hem zachtjes
Terugdeinzen onder
Het houten afdakje
Dat een functie heeft als
Schuilplaats
Voor natuurlijk onbehagen
Het wit van zijn ogen
starend naar de groene
Zee van lekkernijen
En het vooruitzicht van een
DoorWatertanden en verlangen
Naar de lentezon hoeven ontspr De lente kiert winter!
roept het wit ginder
zich weer terugtrekkend
richting de ijzige cirkel
kracht!
schenkt de zon in pracht
zijn warmte pril
aan elk ontluikend leven
moe!
kauwt de koe
vol van verteerd jong gras
door zeven magen gekeerd
wat!
snort de ietwat te zware kat
die al likkebaardend
reeds jaren garen spint
hoor!
vogelen zij in koor
wij bezingen later
dan gewoon de lente dit jaar
blij!
kleedt zich weer koningsvrij
de mens straks
terwijl akkers drogenongen
Waterballet
Doen hem spreekwoordelijk
